روز و شب میرفتم در شب میرفتم
دپس و سوی نگاه
گله ای داشتم از این دل خود
به سوال و نه جواب
یکی میژرسیدم 
دگری را کنم مرحم آن
گفتمش دختری را دیدم 
مژهایش زیبا
با لبی خندان از
گل شیرین محبت در قلب
ونگاهی که گویی باز بود
بر سر سفره احساس و خیال
و دلی آرام داشت
لهن او لهن همان آغاز است
درگذشتای زمان میرفتیم
ولی دیگر نبود یار وفادر دلم
دیده را از رخ رخساره من تار بدید
ودگر بار طلب کرد یارش
جگرم سوخت و ویرانه شد به تباه
عمرخودرا به وطالت و نگاه
روزگار چون که بدید حال مرا
بخت رخت بست و سیه بختی به جا
ان ستاره که همیشه طرف من بودی
تو چرا یک باره طرف من بودی؟